Kendi Çocuklarım Evinimi Gözlerimin Önünde Yok Etti

Gözlerim, hayatım boyunca biriktirdiğim anıların ve emeklerin tatlı hatıralarını barındıran evimin yıkımını izliyordu. Çocuklarım, sevinçle dolu sesleriyle etrafta koşturup dururken, bir yanda koca bir yıkımın yaşandığını hissetmek ruhumu derin bir karanlığa sürüklüyordu. O an, içimdeki çaresizlik ve kaygı bir volkan gibi patlamak üzereydi; yaşlılık korkusu, hayallerimle birlikte yerle bir oluyordu. Kendimi bir köşeye çekmiş, dış dünyadan izole olmuş bir hüzün bulutunun altında hapsolmuş hissettim. Sanki hayatın tüm renkleri solmuş, sadece gri ve karanlık bir ton kalmıştı geriye. Ama birden, bu kargaşanın içinde, beklenmedik bir ışık belirdi; belki de umut, kaybolmuş pek çok şeyin ardında gizliydi.